Ang Swerte Ko Pa Pala (Ang Noche Buena)

*Ang sulating ito ay unang naipahayag sa Multiply ng may-akda noong Disyembre ng taong 2009*

Muli nanaman sumagip sa aking isipan ang katotohanan na ang swerte ko pa pala. Swerte na ako dahil sa iba’t ibang luho na buhat ng pagkakaroon ng magulang na nakapagtapos ng edukasyon kung kaya’t nabigyan ako ng magandang buhay. Ngayong pasko, naisip ko ang kalagayan ng iba’t ibang maralitang Pilipino na walang makain at walang tahanan.

Naisip ko ang kalagayan ng kanilang pasko.

Naisip ko kung ano ang kanilang handa sa Noche Buena.

Naisip ko kung saan nila ipinagdiriwang ang pasko.

Tila sa bawat paglalakbay na aking tinatahak mula sa silid-aralan hanggang sa aming tahanan nakikita ko ang iba’t ibang uri ng Pilipino na mula sa mayaman hanggang sa mga walang makain. Sumagip sa isipan ko habang ipinagdiriwa ang misa sa pasko ang kanilang kalagayan. Naisip ko kung ang pasko ba nila ay kasing saya ng pasko na aking dinadanas bawat taon.

Naisip ko din kung ano ang kanilang makakain sa Noche Buena at kung mayroon nga silang makakain.

Hindi ko na isasalarawan sa mga salita ang aking nakikita dahil alam ko na nakikita mo rin sila. Sa halip, isasambit ko na lamang ang aking mga nararamdaman…

Ang swerte ko pa pala…

Narito ako, busog na busog buhat ng dami ng nakain ko noong gabi na ipinagdiriwa naming ang pasko.

Narito ako, binibilang ang mga pera na aking nakuha mula sa mga pamasko na bigay ng mga iba’t ibang tao.

Narito ako, binabasa ang mga text messages at e-mails na bumabati sa akin ng maligayang Pasko.

Sa kabila ng lahat ng ito, hindi mahirap ang makita at ikumpara ang aking kalagayan sa kanila. Hindi natin alam kung nakakain na sila o hindi. Hindi din natin alam kung nabibigyan ng sapat na nutrisyon ang bata na buhat-buhat nila sa tuwing sila ay humihingi ng limos. Hindi din natin alam kung nakaligo na sila. Nilalamig ako ngayon at nakabalot sa makapal na kumot. Naisip ko din kung paano nila nilalabanan ang lamig na buhat ng panahon.

Hanggang isip at dasal lamang ang aking magagawa.

Muli nanaman sumagip sa isipan ko na ang swerte ko pa pala.

Ang Swerte Ko Pa Pala (Mga Estudyanteng Nagsisikap)

*Ang sulating ito ay unang naipahayag sa Multiply ng may-akda noong Hunyo ng taong 2009*

Napanood ko sa telebisyon ang isang dokyumentaryo tungkol sa mga bata na may mga mahihirap na pamilya at naghihikapos na makapagtapos sa kanilang pag-aaral. Ipinakita sa dokyumentaryong ito kung paano sila bumibiyahe mula sa kanilang mga tahanan patungo sa kanilang eskwelahan. Sinubaybayan ng tagapamahayag ang kanilang biyahe, at inamin din niya mismo na nahirapan siya. Sino ba naman ang hindi maghihirap sa mahigit isang oras na pag-upo sa bangka at lumaot sa karagatan patungo sa isang isla na may paaralan. Di natin maipagkakaila ang malaking posibilidad na maari silang matangay ng alon at malunod dahil sa lakas nito. Pag dating naman sa eskwelahan ay haharapin naman ng estudyante ang pagsugod sa baha na halos umabot na sa tuhod na palaging nadoroon may ulan man o wala.

Pansamantalang ginaganap ang mga klase at pagtuturo sa isang maliit simbahan sapagkat ang eskwelahan ay pangkasalukuyan pang ginagawa. Masikip ang unang daing na maririnig mo kung kakausapin mo ang isang estudyante sapagkat mula elementarya hanggang mataas na paaralan ay doon ginaganap ang mga klase. Ngunit sa kabila ng paghihirap na ito na kanilang dinaranas araw-araw ay nagawa pa nilang ganahan na mag-aral. Tila madaming estudyante ang patuloy na pumapasok sa pag-aasa na sila ay makakapagtapos at makapagbigay ng magandang buhay.

Saludo ako sa mga estudyanteng ito, dahil sa kabila ng kahirapan ay pinipilit nilang pumasok sa eskwelahan. Sa pagpapanood ko ng dokyumentaryong ito ay muli nanamang sumagap sa isipan ko na ang swerte ko pa pala.

Narito ako, nagrereklamo pa sa tuwing nagcocommute pauwi ng bahay at papunta ng eskwelahan. Nariyan naman sila, mukang hindi pa sapat ang pamasahe para makauwi.

Narito ako, umaasa na magkaroon ng sasakyan. Nariyan sila, mukang hindi pa nakakasakay sa isang sasakyan. Kung nakasakay man sila, marahil bilang lamang ang dami ng beses na to sa kanilang mga kamay.

Narito ako, umaangal sa tuwing mauulanan habang umuuwi. Nariyan sila, ginagamit ang katawan nila para hindi mabasa ang mga notebook at libro na dala-dala.

Narito ako, tinatamasa ang magandang buhay buhat ng kagandahan na dulot ng pribadong edukasyon. Nariyan sila, iilan lang ang makakapagtapos ng pag-aaral.

Narito ako, nagrereklamo sa perang nakukuha ko para sa aking baon. Nariyan sila, walang baon.

Narito ako, iniisip kung ano ang damit na susuotin bukas. Nariyan sila, walang mapapagpilian na damit na isusuot.

Narito ako, nagrereklamo pag naiinitan habang nag-aaral. Nariyan sila, nagsisiksikan sa isang maliit na pook para makapag-aral.

Isa ako sa mga batang Pilipino na tinatamasa ang magandang buhay na dulot ng pagkakaroon ng higit pa sa sapat na pera para mabuhay. Hindi kami mayaman katulad ng iniisip mo ngunit masasabi ko na kumpara sa kanila, napakaswerte kong nilalang. Hindi ko nararanasan ang kanilang mga nararanasan, ngunit ang makita ang mga kababayan ko na ganoon ang sinasapit ay hindi ko maiwasan na maisip na ANG SWERTE KO PA PALA.

Ikaw na nag-iinternet? tulad ko… SWERTE KA DIN. L

Ang Swerte Ko Pa Pala (Poor and Hungry Kids)

*Ang textong ito ay unang naipahayang sa Multiply ng may-akda noon nakaraang Huwebes Santo*

Ala-una na ng madaling araw ng Huwebes Santo nang kami at ang aking pamilya ay natapos sa pagbisita sa 7 simbahan. Napagkasunduan namin na bago umuwi ay magsikain muna. Ang Mcdonalds sa may kahabaan ng Katipunan ay ang napili naming lugar na pagkakainan sapagkat ito na lamang ang natitirang bukas na wala masyadong tao at may mauupuan pa.

Nang makuha namin ang aming makakain, naupo kami sa isang lamesa na kung saan ang katabi ng lamesa ay ang pader na salamin na kung saan kita ang parking lot ng mcdo.

Kalagitnaan ng aming pagkain ay may dalawang bata na madungis na lumapit sa amin at kumakatok sa salamin at humihingi ng pagkain. Tila hindi ako makakain ng maayos sa tuwing nasisilayan ko ang mga katulad nila na nakatingin sa aking pagkain habang ako ay nagpapakabusog.

Naawa ang aking ama at binilhan sila ng makakain sa mcdo. Nakita ko sila na kumakain at sumagip sa isipan ko ang pagkumapara sa estado ng buhay nila sa estado ng buhay ko.

Naisip ko noong gabing iyon, "ang swerte ko pa pala... narito ako, may magandang buhay, bihira makaramdam ng gutom dahil sa dami nang makakain, nakakapag-aral sa mga pribadong paaralan, may bahay na inuuwian, may kama na hinihigaan at suportado ang luho dahil sa pagkakaroon ng pera... ngunit nariyan sila, kuntento na sa pagkain ng kanilang chicken mcdo meal at parang ngayon lang sila nakatikim ng tunay na fried chicken na wala pang kagat"

ANG SWERTE KO PA PALA....

A Son's Gratitude

*This was first published in my multiply account few months ago*

After knowing that Dino posted in the internet, I decided to put mine. :P Haha. One of the requirements in our Renaissance Literature class is to make a sonnet about anything we want. :p I did mine for like 3 hours.

First, I tried to make a sonnet about love (the type of love that teenagers are in to nowadays) , but it wasn't that good and some lines doesn't make sense at all. So I rejected it.

Second, I tried to make a sonnet about something that I really love to do. And you guessed it right, it's MAGIC. Haha. But I can't think of anything to say about it, so I didn't continue.

Then suddenly, my mom opened the door and said, "MATULOG KA NA!!!" (yes, she shouted at me)

And then *poof!*... after a short scolding from my mom, I realized how much I love her and I remembered my old friend telling me that if my parents scolds me and goes on to bungangera mode, I should be thankful because they only do it because they love me. Therefore, the more scolding you get, the more love they feel for you. This however doesn't work for all parents, I just tend to believe it.

Then I was inspired, I wrote a couple of sensible lines. When I was running out of ideas, my yaya, whom I consider as my "other mom" came crashing to the door (yep, just like what my mom did) and said, "MATULOG KA NA!!! PAHIHIRAPAN MO NANAMAN AKO GISINGIN KA!!!"... Then I also realized how much my yaya loves me. Yaya Odette has been in our family for 23 years and I consider her as more than a family member. In fact, I also consider her as my mom. :)

Ideas then came crashing in and before I know it, I already made 14 lines with 10 syllable per line and a rhyme scheme that only God knows what it is. Hahahaha. I hope you like it. :)



A Son’s Gratitude

You took good care of me when I was small.
You always lack sleep because of my call
As I cry, you put delight in my face,
By employing your smile with no disgrace
As you hold me in your motherly arms
With your warmness all over my body,
Your smile wiped the tears away from my eyes
And happiness you have put in my face,
Thank you for the love you forever share
And the affection as high as the air
Now I’m aged, I wish to take care of you,
And impart gratitude to what you do
Remember I am always here for you
And no matter what happens, I love you.

By: Rodrigo A. Escobar

What I realized about abstinence

I was walking around the slums of Tumana because I was looking for a pirated DVD of Slumdog Millionaire since we were asked to make a movie review of that movie. While I was looking for some DVD vendor, a couple of kids approached me begging for some money. I was short on something to give that time so I just said what ordinary people would say if they encountered such individuals, "wala akong pera eh" (I have no money).

It was then I remembered what priests often say on sunday masses, "fasting and abstinence is what we should do as Catholics this lenten season."

Upon seeing them, I realized that fasting and absitinence is only for those who can afford to fast and to abstain from something that they really want. Parents usually remind their children in this value and telling them not to eat meat and bla bla bla. Come to think of it, parents who say such things to their children say it because they can afford to.

People who are in the state of poverty doesn't have a choice. It is as if every season is lenten season. Hunger becomes a normal feeling and that having no choice in what to eat is a forever problem to them. So how does fasting and abstinence work for them?

Of course, fasting and abstinence is often done in food, but there are alot of ways on how to practice them. But in their case, how can they fast and abstain if they always do even if its not lent?

It seems to be that everyday to them is Good Friday. :(

'Ang Dating Daan' and "iglesia Ni Cristo'

It was one of those no-classes-boring-afternoon-nothing-to-do moments when I decided to watch TV. I was browsing channels when I stopped at Brother Eli Soriano's show, "Itanong mo kay Soriano" with the slogan, "Itanong mo, biblia ang sasagot" (or something like that). So the show goes like this, a curious person will ask Brother Eli in front of thousands of people and Brother Eli (who is up on stage) will answer the question using some verses found on the bible.

Brother Eli displays a well educated knowledge of the bible, and not only that, he MEMORIZED it. Like, hell yeah, WORD FOR WORD. People applause every after answered question and Brother Eli seems to love it. 'Ang Dating Daan' practically became famous because of Brother Eli for answering questions that were based from the bible and that is practically the main reason for its continuing increase of followers.

 

I changed the channel and was shocked to see Brother Eli Soriano AGAIN in the 'Iglesia ni Cristo' channel right next to the channel of Bro. Eli. So the channel of Iglesia Ni Cristo and the channel of Bro. Eli Soriano are actually right next to each other.

The 'Iglesia ni Cristo' shows Brother Eli giving out statements that completely contradicts his previous statements, they show his inconsistency of words and they would even go as far as interviewing a former member of 'Ang Dating Daan' and telling them how it ruined her spirituality.

I have nothing against the members of these two religions but this has become my form of entertainment when I have nothing to do.

Merry Christmas to them...

Christmas is probably the best hooliday in a year. It is being celebrated not only by Catholics, but by people of different religions as well. It has come to my attention that Christmas is an occasion wherein sadness is not allowed. I believe that this is due to the strict tradition of the human race every Christmas that started off as the celebration of Christ's birth.

But have you ever thought of the people who can't afford to celebrate Christmas the way we celebrate it? These are the people who are in need of your "Merry Christmas!". Your Christmas is merry enough for people not to greet. I say "Merry Christmas" to the people who are experiencing the same thing that these people in the images are exeriencing. Do you think that Christmas is merry even to those who doesn't have a home? or to the ones who can't afford to have food on their plate?

My friends, pray for them.